Wereldwijde gezondheidszorg: 4 belangrijke modellen en hoe ze werken

Probeer Ons Instrument Voor Het Oplossen Van Problemen

Pas toen de pandemie uitbrak, kreeg de zorgsector niet genoeg zichtbaarheid. De vraag naar zorgsystemen is nu dus groter dan ooit. Ziekenhuizen zijn tot het uiterste uitgerekt en eerstelijnszorgpraktijken hebben moeite om te overleven.

Nu de wereld geneest van de pandemie, vereist het nieuwe normaal innovatieve mechanismen als aanpassingsmethode. Er zijn trouwens tal van oplossingen naar voren gekomen.

Diensten voor ontwikkeling van software voor de gezondheidszorg hebben de weg vrijgemaakt om mensen toegang te geven tot handige en betaalbare diensten, en er vinden discussies plaats over het nationale gezondheidszorgmodel om de beste weg voorwaarts te bepalen.

Benieuwd hoe deze zorgmodellen worden ingezet om de zorg te managen? De 4 belangrijkste zorgmodellen en hoe ze werken worden verderop besproken.

4 grote zorgmodellen

Over het algemeen zijn er vier grote zorgmodellen, namelijk het Beveridge-model, het Bismarck-model, de nationale ziektekostenverzekering en het out-of-pocket-model.

Hoewel elk model op zich uniek is, houden de meeste landen het niet helemaal bij één model. In plaats daarvan ontwikkelen ze hun eigen hybriden die elementen uit andere modellen combineren.

  • Het Beveridge-model

Het Beveridge-model is vernoemd naar William Beveridge, een sociaal hervormer die in 1948 de Britse National Health Service oprichtte.

Het drankenmodel wordt vaak gecentraliseerd door de oprichting van een nationale gezondheidsdienst. In dit model is de overheid verantwoordelijk voor het verstrekken en financieren van gezondheidszorg door middel van belastingbetalingen.

In wezen treedt de overheid op als enige betaler. Alle concurrentie in de markt wordt uitgeschakeld om de kosten laag te houden en de voordelen gestandaardiseerd. De National Health Service regelt als enige betaler wat providers binnen het netwerk kunnen doen en wat ze in rekening kunnen brengen.

Aangezien het model wordt gefinancierd door middel van belastingbetalingen, zijn er geen contante kosten voor patiënten. Gelijke toegang tot zorg is gegarandeerd voor alle belastingbetalende burgers en niemand zal ooit een medische rekening ontvangen.

Het overmatig gebruik van het Beveridge-model is zo'n zorg. Zonder beperkingen of beperkingen stelt deze gratis toegang tot gezondheidszorg mensen in staat om onnodige medische zorg te eisen. Hieruit kunnen hoge kosten en hogere belastingen voortvloeien.

Er wordt ook bezorgdheid geuit over de financiering tijdens een nationale noodsituatie. Het vermogen van een overheid om gezondheidszorg te bieden kan in gevaar komen als de uitgaven stijgen of de overheidsinkomsten dalen.

  • Het Bismarck-model

Het Bismarck-model is vernoemd naar Otto von Bismarck, een Pruisische kanselier, die de verzorgingsstaat uitvond als onderdeel van de 19e-eeuwse eenwording van Duitsland. Dit systeem is ontwikkeld om de zorg meer decentraal aan te bieden.

In dit zorgmodel zijn werkgevers en werknemers verantwoordelijk voor de financiering van hun zorgverzekering met behulp van de ziekenfondsen uit de loonheffingen.

Ook is elke werknemer gedekt door particuliere verzekeringsplannen. Deze verzekeringsplannen zijn niet op winst gebaseerd en houden geen rekening met reeds bestaande voorwaarden.

In tegenstelling tot het Beveridge-model biedt het Bismarck-model geen universele gezondheidszorg. Aangezien het Beveridge-model werkgelegenheid voor de ziektekostenverzekering vereist, verdeelt het zijn middelen alleen onder personen die financiële bijdragen leveren.

Het Bismarck-model wordt vooral bekritiseerd vanwege de manier waarop zorg moet worden verleend aan degenen die niet kunnen werken of bijdragen kunnen betalen. Dit geldt ook voor de vergrijzende bevolking en gepensioneerden.

  • Het Nationale Zorgverzekeringsmodel

Dit systeem combineert de elementen van zowel het Beveridge- als het Bismarck-model. Ten eerste is de overheid de enige betaler voor medische diensten, net als het Beveridge-model. Aanbieders zijn echter privé, net als het Bismarck-model.

Simpel gezegd, het National Health Insurance Model maakt gebruik van aanbieders uit de particuliere sector, maar de financiering komt van door de overheid beheerde verzekeringsprogramma's waaraan elke burger een bijdrage betaalt.

In feite is dit model goedkoper en veel gemakkelijker te doorkruisen. Er is geen behoefte aan marketing, geen zorg voor winst en geen financiële prikkel om claims te betwisten.

De belangrijkste zorg voor dit model is de mogelijkheid van lange wachtlijsten en vertragingen in de behandeling.

  • Het out-of-pocketmodel

In landen die minder ontwikkeld zijn, zijn er onvoldoende financiële middelen om een ​​gezondheidszorgsysteem op te zetten zoals de drie bovengenoemde modellen. Daarmee is het out-of-pocketmodel het meest voorkomende model in de zorg.

Zoals de naam al aangeeft, vereist het out-of-pocket-model dat de patiënten hun procedures uit eigen zak betalen. En het probleem hiermee is dat het inkomen van patiënten de zorg beïnvloedt. De rijken hebben toegang tot professionele medische zorg, terwijl degenen die geen geld hebben dat niet hebben.